जगाला “स्त्री” नकोय “मादी” हवी……

मुसाफिर

नवरा दारूडा. त्याची सकाळ, दारूच्या घोटाने. माहिती होतं लग्ना आधी २४ तास दारूत असतो , तरी पाचीतली एक तरी बापाला लवकर खपवायची होती.

लग्नाच्या तिसऱ्याच महिन्यात त्याचा मुडदा पडला रस्तात. त्याच्या तेरविच्या आधीच सासरच्यानं ‘ पांढऱ्या पायाची ‘ म्हणून घराबाहेर काढलं. बाया पाहताच कुजबुजत,” हयदीचा रंग उतरला नाय अन् बयेनं नवऱ्याले गियलं.”

एका महिन्याची पोटूशी असलेल्या म्या बापाचा दरवाजा वाजवला. बापानं पण ” देली गाय – तिची आशा काय? ” , या परंपरागत उक्तीखाली ऊंबरठा ओलांडू दिला नाही.

ज्यांना स्वतःचे समजत होती त्या सासरच्यांना व माहेरच्यांना मी मेले होते. आता मी कुणाची सून ना कुणाची मुलगी , आता होती ती फक्त एक “स्त्री.”

पोटच्या गोळ्याला एकटीनं पोटात वाढवताना पाहून , जगाच्या नजरा संशयानं माझ्या शरीरावर फिरू लागल्या. आता जगाला माझ्यात रांडीचं स्वज्वळ रूप दिसत होतं.

पोराचं व स्वतःच पोट भरण्यासाठी लोकांच्या दरवाज्यासमोर काम मांगायला हात पसरवायची तेव्हा कुणी ऊंबरठा ओलांडू दिला नाही. मात्र जसा छातीवरचा पदर बाजूला सारला , जगानं बेडरूमपर्यंत नेलं.

स्त्री म्हणून जगायचा प्रयत्न केला मात्र जगानं फक्त माझ्यात मादी बघीतली. त्यांना माझे याचनेसाठी पसरलेले हात दिसले नाहीत , छाती मात्र दिसली. डोळ्यातील ओलावा दिसला नाही शरीरातला मात्र जीभे-तोंडानं चाटला. जगाची नियत कळली- “मागितल्यानं कुणी देत नाही, काहीतरी दिल्याशिवाय काहीही मिळत नाही.” पोटच्या कातड्याला जगवायसाठी शरीराची चामडी विकली.

साडी ओढून चालायचे तेव्हा जगानं मागून-पुढून भोगलं. आज साडी सोडली , मी जगाला भोगत आहे , जमान्याचं अंथरूण पांघरूण करून.

आता फरक एवढाच पडला आजपर्यंत मी जगाचा आसरा शोधत होते पदर पसरून. आज जग याच पदराचा आसरा शोधत हिंडत असते आमच्या नागड्या वस्तीत…..

शेवटी एकच सत्य- ” जगाला ‘स्त्री’ नकोय , मात्र ‘मादी’ हवी……

***