रात्रीचे दोन वाजले होते, पूर्ण घर झोपले होते. पण तिच्या झोपेवर अजूनही ताबा नव्हता. मनात कुठल्याशा विचित्र भीतीचा आधार घेत ती शांत झोपायचा प्रयत्न करत होती. पण यश येत नव्हतं. शेवटी तिचा धीर सुटला आणि तिने नवऱ्याला हलवायला सुरुवात केली.
“अहो, ऐका ना मला खूप भीती वाटतेय..” ती त्याला उठवायला लागली.
अशोकला अजूनही झोप लागली नव्हती. पण नयनाच्या आवाजातला थरथर ऐकून तो थोडा जागा झाला. “काय झालंय? झोप लागत नाही का?” त्याने डोळे अर्धे उघडून विचारलं.
“हो.. पण फक्त झोप नाही लागत, तर भीती वाटतेय खूप.” ती अगदी पाणावलेल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहत म्हणाली.
अशोकने हात तिच्या हातावर ठेवला, तिला धीर देण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला, “कशाची भीती वाटतेय तुला? आपण आपल्या घरीच आहोत. कुणीही नाहीये इथे.”
तिच्या चेहऱ्यावरची काळजी अजूनही कमी होत नव्हती. “माझ्या मनात एक विचार येतोय, कोणीतरी आपल्याला त्रास देणार आहे, काहीतरी वाईट होणार आहे, असं वाटतंय. असं काहीच नाहीये असं का वाटत आहे? ”
अशोकला नयनाची भीती समजायला कठीण जात होतं. पण तोही तिच्या मनाची काळजी करत होता. “हे बघ, मनात कुठल्याशा भीतीचा विचार का करू नकोस. काहीच नाहीये, मी इथेच आहे ना?”
नयनाने त्याच्या शब्दांना फारसा प्रतिसाद दिला नाही, तिच्या मनातल्या त्या भीतीने तिला पूर्णत: ताब्यात घेतलं होतं. तिला कुठलाच विचार हटकू शकत नव्हता.
“अहो, तुम्ही ना मला कधी समजूनच घेत नाही, मला या भीतीतून बाहेर काढण्यासाठी काहीच करणार नाही का?” तिच्या आवाजात हलकीशी संतापाची झलक होती.
अशोकला वाटलं की तो काहीतरी चुकीचं करतोय, पण त्याला कळेना की नेमकं काय करायचं. “माझ्या मते, तू थोडं रिलॅक्स हो. आपण शांतपणे या भीतीचा सामना करूयात. तू एकटी नाहीस, मी तुझ्यासोबत आहे.”
नयनाने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि मग ती पुन्हा आपल्या मनात हरवली. तिच्या डोक्यात विचारांचं चक्र चालू होतं. का होतंय हे तिला समजत नव्हतं. कधी कधी ती स्वत:लाच विचारायची, “माझं मन असं विचित्र का वागतंय?”
अशोकने तिचा हात घट्ट पकडला आणि म्हणाला, “हे बघ, उद्या आपण डॉक्टरला भेटूया. त्यांना सांगूयात तुला कसं वाटतंय, कदाचित ते काही उपाय सुचवू शकतील.”
नयनाला अशोकचा प्रस्ताव पटला, पण तिच्या भीतीने तिला झोप लागायची अजूनही संधी दिली नव्हती. कधी ती डोळे बंद करून झोपायचा प्रयत्न करायची, तर कधी अशोककडे पाहून त्याला हलवायची. असं वाटत होतं, एक क्षणासाठी का होईना, पण तिचं मन शांत व्हावं.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, त्यांनी डॉक्टरांची भेट घेतली. नयनाने डॉक्टरांना सगळं सांगितलं – त्या रात्रीच्या भीतीबद्दल, त्याच्या वाढत्या विचारांच्या साखळ्यांबद्दल. डॉक्टरांनी तिचं ऐकून घेतलं, आणि मग म्हणाले, “नयनाताई, तुम्ही सध्या ‘आत्मसंकल्प’ नावाच्या भीतीचा सामना करताय. काही वेळेस मनामध्ये असलेले विचार आपल्याला विचारांमध्ये हरवून नेतात. आणि ते विचार, हे भीतीचे मूळ आहेत.”
डॉक्टरांनी तिचं मनोबल वाढवलं, त्यांना काही तांत्रिक उपाय सुचवले. “हे बघा, तुम्ही दररोज ध्यान करायला सुरुवात करा. भीतीचं एक मोठं कारण म्हणजे मनात एकाच विचारांचं एकच साखळं होणं. ध्यान केल्याने, मनाला शांती मिळते आणि विचारांवर नियंत्रण मिळतं.”
डॉक्टरांनी तिला लिहून दिलेल्या मार्गदर्शनानुसार ती आणि अशोक दोघे ध्यान करत बसायचे. तिच्या मनात असलेल्या भीतीला एक एक करीत ती शांततेने त्यावर विचार करायची. अशोकने तिची साथ कधीही सोडली नाही, आणि हळूहळू तिला जाणवलं की तिच्या भीतीचं अस्तित्व कमी होतंय.
काही महिन्यांनंतर, ती रात्री शांत झोपायची, तिच्या मनात त्या विचित्र विचारांची जागा नव्हती. भीतीवर विजय मिळवण्यासाठी तिने तिचं मन शांत करायचा प्रयत्न केला, आणि तिच्या मनातील सगळ्या उलघालांची कारणं शोधून काढली.
अशोक आणि नयनाने मिळून या भीतीला सामोरं जाण्याचा प्रयत्न केला आणि शेवटी त्यांनी त्यात यश मिळवलं. त्यांच्या या लढ्यात त्यांना एकमेकांची साथ मिळाली होती, आणि शेवटी, त्या भीतीला त्यांच्या प्रेमाच्या शक्तीने हरवलं.
धन्यवाद!
गोळ्या घेण्यापेक्षा मानसिक समस्येतून बाहेर पडण्यासाठी ‘आपलं मानसशास्त्र’ ची मदत घ्या.